Bardzo dziękuję tym wszystkim, którzy zostawili pod wierszami Raven tych kilka miłych komentarzy *^^* Bardzo wam dziękuję, że doceniliście czyjąś pracę. :) Pozdrawiam cieplutko i zapraszam do czytania kolejnych notek na moim blogu ^^ Mam nadzieję ze będą coraz lepsze!
Dobra ludzie, zawiodłam się na was, a raczej na jednym z was, ale tak to już w życiu jest, że jak jedna osoba nas zrani to wszystkie się potem uważa za te "złe". A więc krótko i zwięźle:
1) nie życzę sobie na tym blogu żadnych ordynarnych wyarazów w komentarzach
2) jeśli jeszcze raz zobaczę, jak ktoś oczernia i rani mnie i moich najlepszych znajomych - nie daruję, a zaręczam, że mścić się potrafię i to całkiem nieźle, a nie chciałabym się do tego uciekać. Kiedy coś wam nie pasuje w tym, co robię na moim blogu - po prostu to powiedzcie, ale w sposób, który nikogo nie obrazi i nie daj Boże, załamie.
Mam nadzieję, że zastosujecie się do powyższych dwóch punktów. Pokażcie mi, iż nie wszyscy ludzie są tacy, jak ten jeden.
Ach tak, serdecznie pozdrawiam tu moją kochaną Raven - nie przejmuj się, damy radę idiotom! :P Pozwolę sobie zacytować tu hasło moje i mej przyjaciółki Eve: "trzeba skopać tyłki wszystkim tym, którzy w nas wątpili". I zrobimy to! Ludzie, łączcie sięęęęęęęęę.......... (angel wpada w zapał zmieniania świata - narodził się drugi superman, jasne........)
Przypomniało mi się, że obiecałam mojej kochanej koleżance Raven, że umieszczę tu jej wiersze. Wg. mnie są wspaniałe! Podziwiajta ludziska! I napiszcie koniecznie co o nich myślicie. Pozdrawiam cieplutko Madziu, trzymaj się! :D Jesteś kochana *^^*
Oto wiersze:
Zagłada Aniołów
Rozniósł się popiół
Uniósł się dym
Na Ziemi Rajskiej
Nie było już nic
Piekłem przeklęta
Krwią świętą zbrukana
Łzą Boga wsparte
Przegrały bitwę
Anioły Zbawienia
Przestały istnieć
Próżnia
Czuję się lekko.
Moje ciało unosi się. Jestem w stanie nieważkości.
Nie ma powietrza. Nie ma wiatru.
Oddycham.
Jest ciemno.
Dookoła głucha cisza. Błyszczy moje ciało.
Chcę krzyczeć. Usta nie chcą się otworzyć.
Milczę.
Opadam w dół.
Moje ubranie znika. Cało zaczyna topnieć.
Znikam.
i teraz moim zdaniem najlepszy:
Czas
PANIE mojego życia,
WŁADCO nieśmiertelnych chwil,
Zlituj się nade mną!
Dopiero co opuściłam piekło,
Już muszę stanąć na śmiertelnej ścieżce
Mojego nowego życia, które znów muszę przez Ciebie
Przejść.
PANIE całego świata,
WŁADCO wszystkich zegarów,
Zlituj się nade mną!
Znów jest mi źle, nie mam siły iść.
Męczę się w tym śmiertelnym świecie,
Kiedy już zaznałam wieczny odpoczynek.
PANIE mojej śmierci,
WŁADCO nieśmiertelnych dusz,
Zlituj się nade mną!
Już przyzwyczaiłam się i pokochałam nowych ludzi,
Ale Ty znów mi ich odebrałeś!
A teraz ponownie wziąłeś mnie do Domu…
Autorka: Raven
Ech, pewnie znowu zacznę chwalić "Opentańca" ^^'' Zrozumcie - to była najwspanialsza rzecz jaką kiedykolwiek widziałam. Istne opętanie! Szczerze współczuję wszystkim, którzy nie mogli tego zobaczyć.
Właśnie ściągnęłam ponad 70 zdjęć z spektaklu i jeszcze raz, na nowo przeżyłam to wszystko... jeszcze raz wspomniałam mistrzowski taniec i to zgranie - a jednocześnie jakiś taki chaos... niby wszyscy tańczyli równo i zgodnie, ale wystarczyło trochę się przyjrzeć, żeby zauważyć, iż każdy tancerz tańczy swój własny, indywidualny taniec. A wśród tego czaru - wyłania się sylwetka dwójki głównych bohaterów - Jana i dziewczyny, którzy przeżywają swe uczucie podczas najkrótszej nocy lata. I widzę, jak wśród tego wszystkiego przewija się wątek zazdrości, miłości, cierpienia... najbardziej w pamięć zapadła mi chyba scena, gdy Dziewczyny tańczy samotnie, by wyrazić tę pustkę, jaką przeżyła po stracie Jana, jak tańczy najpierw smutnie, coraz smutniej... histerycznie, chaotycznie, ona chyba już nie wie, co powinna robić... potem znów uspokaja się, by znów dać upust swym emocjom. Od razu widać - taniec cierpienia, autentycznie widać jej ból.
Ze wzruszeniem będę wspominać każdą sekundę tego wspaniałego show. Bo w każdej sekundzie coś się działo! A to ktoś wybiegł, ktoś wbiegł, ktoś się wczołagał, zakradł, zatańczył, uciekł, stanął na jednej ręce, wykonał szereg piruetów, upadł i podniósł się... i to wszystko naraz! Czego tam nie było...
Strasznie podobał mi się wyraźny podział na role. Postać Jana i Dziewczyny zawsze lekko odróżniała się od reszty, tak, że nie sposób było ich nie zauważyć (chociaż w pewnym momencie Jan nagle pojawia się znikąd i naprawdę nie mam pojecia skąd to on wylazł ^^ale wszyscy tancerze pojawiali się nagle w takich miejscach, że można było dostać oczopląsu...) Grupa Słowianek tańczyła nieco inaczej od Słowian, bardziej zwiewnie, natomiast oni z dokładnością robotów i niesłychaną energią i siłą... Cudownie zagrała drużyna kwiatu paproci - gibali się na wszystkie, niemożliwie dziwne strony... ale jaki efekt! Mogłabym ich porównać do takich gumowych robaczków, bo byli ubrani w zielone, opinające ciało (^^) kostiumy z fantazyjnymi czarnymi znaczeniami. Naprawdę zachowywali się jak z gumy... Coś wspaniałego! W oczy rzucała się także grupa... hmmm, nie mam pojęcia jak to nazwać. Wróżek? (A raczej wróży, bo to faceci je grali ^^), wiedźm jakiś czy co... w każdym razie - jak się na nich patrzyło to od razu widać było tą cześć, tą tajemnicę i jakiś niepokój...
Stroje - przepiękne, u dziewczyn zwiewne i delikatne, u mężczyzn - w jednej scenie niemalże brak :P, w większosci scen faceci występowali w samych spodniach, bądź króciutkich koszulkach. Kiedy byli bez tych ostatnich można było podziwiać przepiękne tatuaże na plecach................
Ach, co ja będę tu wam opisywać... to trzeba zobaczyć, inaczej się nie da!
Wszystkie sceny były dopracowane do ostatniego szczegółu, każde drgnienie nogą, nawet palcem było zaplanowane i włączone do rytmu. W ogóle wszystkie ruchy tancerzy były ściśle połączone z rytmem, bo każdy z nich miał do wykoniania swoją własną, indywidualną rolę, i by zgrać ją z rolami innych - musiał wczuć się w muzykę, w rytm. Muzyka obfitowała, zresztą jak sztuka, w miliony szczegółów, według których poruszali się tancerze. Bardzo podobał mi się ostatni taniec, kiedy to my, publiczność, wyklaskiwaliśmy, wybijaliśmy, wykrzykiwaliśmy rytm dla tancerzy. Bisowali chyba 20 minut... a ja nie omieszkałam podziękować im za to dwukrotnymi owacjami na stojąco. Nie ja jedna zresztą... wszyscy krzyczeliśmi i dawaliśmy się ponieść tej energii, tej magii tańca... opętańca.
Byliśmy jak w transie.
To było....
Wspaniałe.
Witam ludzie...........
Jedyne co mogę powiedzieć - jestem pod wrażeniem. Po prostu... tego się nie da opisać!!! Kto tego nie widział - niech żałuje. Tyle!
Może gwoli wyjaśnienia... "Opentaniec" - wielkie show taneczne... kto wie czy i nie największe w Polsce?... a wystawiali to po raz pierwszy gdzie? w mojej rodzinnej Gdyni oczywiście *^^*. No ale szczegóły (!) potem! :D
Moje wrażenia... CUDO. Inaczej się tego określić nie da. Muzyka - przepiękna, z wyraźnie wybijanym rytmem, przejmująca i porywająca (dosłownie - w pewnym momencie zapragnęłam wybiec na scenę!). Taniec - tego się nie da opisać! Najbardziej zaskoczyli mnie faceci - żeby tak się gibać to bym nigdy nie pomyślała O.O wszyscy tancerze byli - FENOMENALNI!!!! Choreografia - bombowa i zaskakująca! Wbrew obawom społeczeństwa że angel sztuki nie zrozumie - otóż - zrozumiała!! Dokładnie i dogłębnie, ot co!
W niektórych momentach to po prostu nie wiedziałam, gdzie patrzeć! Tu jeden wychodzi, tam drugi, nagle z publicznosci podrywa się trzeci! Czwarty nagle znikąd się pojawia... czasem to nie wiedziałam na czym oczy zawiesić - wszyscy tańczą równo i zgodnie, naraz jakiś nowy wchodzi i zakłóca ten porządek, potem gdzieś w rogu ktoś tańczy inaczej, nagle w pierwszym rzędzie coś drga.... i te światła! Ach... cokolwiek bym nie powiedziałą i tak bym sie nie nachwaliła do końca! Ech...
Co by tu jeszcze... chyba będę ten spektakl wspominać latami!!! Jeśli kiedykolwiek "Opentaniec" będzie wystawiany gdzieś w waszym mieście - nie żałujcie pieniędzy na cholernie drogie bilety, ale IDŹCIE. Nie pożałujecie JA wam to mówię :D
Kończę... muszę kiedyś, bo jak raz zacznę to się nachwalić nie mogę! Tego się nie da opisać, po prostu nie da... to trzeba zobaczyć! (a jutro do szkoły, nie...............................................)
PS: Dodam, że w "Opentańcu" było kilka scen, które mnie trapiły ostatnimi czasy... i te kilka scen przyniosło ukojenie i radość. Bardzo pomogły. Czuję się dużo lepiej! "Opentaniec" wynagrodził mi wiele smutków z ostatnich dni. I naprawdę nie żałuję czasu, który spędziłam w Teatrze Muzycznym, ani tych pieniędzy. Czegoś takiego jak "Opentaniec" było mi potrzeba i z całego serca za to dziękuję!!!!
Nigdy tego nie zapomnę...